Moda na robienie głupich, nieprzyzwoitych, obrzydliwych i skrajnie niebezpiecznych rzeczy przed kamerami, a więc na oczach milionów widzów, nadal nie minęła. Takie programy jak „Jackass” czy „Dirty Sanchez” oraz niesłabnąca popularność ich twórców wykonujących ekshibicjonistyczne i autodestrukcyjne popisy napędziły koniunkturę tak mocno, że mnóstwo fanów nie zważając na ostrzeżenie pojawiające się zawsze na początku programu wykonywało i filmowało podobne sztuczki na własną rękę. Tylko dla czystej przyjemności, adrenaliny lub z powodu nudy i głupoty albo braku wyobraźni, ale zawsze z bardzo nikłymi perspektywami na dużą kasę i sławę gwiazdorów „Jackassa”.


„Jackass”, jak przystało na grę pod takim tytułem, oferuje całą gamę maksymalnie idiotycznych konkurencji, podczas których gracz wciela się w postać reżysera, który kieruje akcją tak, by samobójczy ochotnicy dali się (najczęściej) maksymalnie sponiewierać, zaliczając przy okazji parę programowych celów. Możemy na przykład na początek zobaczyć, jak kopnięty człowiek spada po zboczu góry obijając się o skały, kaktusy i inne elementy otoczenia, a sami sterować kątem nachylenia góry tak, aby zsuwał się dokładnie w tym miejscu, gdzie chcemy. Kompletny absurd i głupota. A co dziwniejsze, całkiem nieźle zrealizowana i do tego przyjemna zabawa!


W trybie MTV Story Mode można znaleźć szereg kilku konkurencji dostępnych od początku. Wraz z ich zaliczaniem odblokowujemy następne, a te już zaliczone można po raz kolejny przejść w challenge mode, stosując się do całkiem nowych reguł narzuconych każdej z nich. Wszystkich jest kilkadziesiąt. „Zabawy” oferują tak niekonwencjonalne wybryki, jak specyficzna gra w tchórza przy użyciu sklepowych koszyków na dachu wieżowca, jazda po mieście za samochodem niczym na nartach wodnych, głupawy taniec będący marną podróbą gry w „Parappa the Rapper”, osłanianie się uroczą parasolką przed spadającym kałem albo szalony rajd po polu golfowym, gdzie można wjechać prosto w zadek wielkiego, różowego słonia. I choć potrafią być fajne, to raczej na krótką metę, a ich spora ilość nie rekompensuje czasami średniej bądź miernej grywalności. Co prawda można sobie ściągnąć z Sieci dodatkowe konkurencje, jak również pograć przez Internet i w sieci lokalnej, ale to wszystko jednak trochę mało. Gra jest po prostu za krótka i zbyt mało rozbudowana, a konkurencje przestają bawić już po kilku podejściach.



Punkty przyznawane są najczęściej w pięciu kategoriach, polegających na wykonaniu numeru w określonym przedziale czasowym, zaliczając wskazane cele, a także powodując jak największy uszczerbek na zdrowiu bohaterów, który przeliczany jest na dolary. Podczas gry obrażenia prezentowane są w rogu ekranu w formie rentgenowskich zdjęć pokazujących przemieszczone, zmiażdżone i pęknięte kości i podobnie sympatyczne obrazki. Innym miłym smaczkiem może być twarz bohatera pokrywająca się stopniowo zadrapaniami, stłuczeniami i krwią. Na dole ekranu widzimy zaś napisy informujące o tym, że właśnie udało nam się któremuś z występujących w programie durniów zafundować wstrząs mózgu, zmiażdżyć jądro czy skręcić kark albo rozsypać kręgosłup w drobny mak. Nie próbujcie tego w domu. Co ja mówię… nigdzie!


Wszystkie te chore popisy można rejestrować w formie powtórek, które następnie da się oglądać w nieskończoność (po zapisaniu na karcie pamięci). Co dziwne, podczas oglądania nie można dowolnie manipulować kamerą, co w oczywisty sposób zmniejsza przydatność, a raczej funkcję rozrywkową, tej opcji. Jest jednak coś takiego jak tryb reżyserski (Director Mode) gdzie zebrane już replaye można nieco przemontować by sklecić z fragmentów własny pokaz i zaprezentować go w Internecie za pośrednictwem gry. Jest to całkiem przyjemna, choć nie dość żywotna rozrywka. Są jeszcze przeróżne dodatki, jak możliwość oglądania filmików, galeria albo tryb, w którym możemy nadać wybranej postaci wskazane miny i gesty, a następnie to również zapisać jako replay i domontować z innymi fragmentami. Taki dodatek do Director Mode. Możliwość edycji i uploadowania swoich filmów w wersji na PS2 nie jest dostępna.


Gra prezentuje nierówny poziom pod względem oprawy audio. Muzyka i oryginalne głosy postaci oraz inne dźwięki są w porządku, dobrze dobrane i pasujące do gry pod względem merytorycznym, ale kuleje nieco techniczna strona. Czasami też zwyczajnie nie słychać, co mówią bohaterowie, kiedy gra muzyka. To dobre, punkrockowe kawałki o wszystko mówiących tytułach „Live Fast Die Young” czy „Drink for Free”, jest też flagowy temat muzyczny programu, ale dobrze, że można je wszystkie trochę przyciszyć w opcjach. Podobnie ma się sprawa z grafiką, która miejscami jest świetna (modele postaci), a czasami kiepska (niektóre miejscówki). Zależy to od konkretnego etapu, bo jak widać twórcom nie wyszły jednakowo dobrze. Menusy wyglądają fachowo i przejrzyście, nie ma na co narzekać.



Jak przystało na program oferujący maltretowanie wirtualnych ludzików i bardzo niebezpieczne zachowania, choć gra jest niemal całkowicie bezkrwawa, otrzymała klasyfikację do grupy produktów przeznaczonych dla dojrzałych odbiorców (M – od 17 roku życia). To słuszna decyzja. Ze swojej strony ciężko mi polecić ją z czystym sumieniem komukolwiek, kto nie jest fanem programu. Ale ponieważ tych w naszym kraju są setki, a może tysiące, pozostaje mi przestrzec ich, że oglądanie może i jest fajne, ale wzięcie udziału w tej wirtualnej zabawie może się szybko znudzić pomimo dużej ilości niecodziennych zadań. O ile oczywiście nie zechcecie odblokować wszystkich interesujących dodatków i skręcić własnego filmiku, by zaprezentować go szerszej publiczności. Wtedy zabawa znacznie się wydłuży.




Plusy:

Sporo różnorodnych i ciekawych konkurencji
Niezła oprawa audio-wizualna
Soundtrack
Całkiem fajne dodatki
Multiplayer przez Internet
Edytor powtórek

Minusy:

Zbyt mała żywotność programu
Niektóre konkurencje bardzo słabe
Raczej szybko się nudzi






Źródło Onet.pl